Η χώρα περνάει μεγάλη εθνική δοκιμασία. Η οικονομία κατεδαφίζεται, αλλά κυρίως κατεδαφίζεται η κοινωνία. Η κοινωνική απόγνωση επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερες κοινωνικές ομάδες. Οι παθογένειες και οι στρεβλώσεις δεκαετιών έρχονται στην επιφάνεια και εκδηλώνονται με τρόπο ραγδαίο, με αποτέλεσμα οι εξελίξεις να επιταχύνονται.

Ο ελληνικός λαός με την ψήφο του δίνει εντολή να ξημερώσει μια καινούργια μέρα στην πατρίδα μας, χωρίς μνημόνια βάρβαρων μέτρων, αλλά με αλληλεγγύη και δικαιοσύνη σε έναν ούτως ή άλλως δύσκολο δρόμο προς την έξοδο από την κρίση. Και επέλεξε με ξεκάθαρο τρόπο την Αριστερά για να οδηγήσει στη δημοκρατική και πολιτισμική αναγέννηση της πατρίδας μας, με στόχο μια νέα Ελλάδα της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας.

Οι εκπρόσωποι του δικομματισμού πείθουν πλέον με τον πιο κραυγαλέο τρόπο πως το πρόβλημα και η προτεραιότητα γι’ αυτούς δεν είναι πώς θα βρει το δρόμο της η χώρα και θα βγει απ’ την κρίση. Το πρόβλημα και η προτεραιότητα γι’ αυτούς είναι πώς θα σωθούν οι ίδιοι και πώς θα καθίσουν ξανά στο σβέρκο του λαού, για να τον κάνουν ξένο στην πατρίδα του και να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο την ομίχλη και την απόγνωση γύρω του.

Η υποκρισία στον τόπο μας είναι ένα αγκάθι που ευδοκιμεί μέσα σε όλες τις συνθήκες. Ευδοκιμεί, δυστυχώς, ακόμη περισσότερο μεταξύ των πολιτικών. Ιδίως εκείνων που έχουν μάθει πως απέκτησαν το προνόμιο –και την ασυλία– να λένε ό, τι θέλουν, γιατί πρέπει πάντα να λένε κάτι. Και ιδίως, επίσης, την ώρα που ο ελληνικός λαός απαιτεί από αυτούς επιτέλους σοβαρότητα και ειλικρίνεια.