Ποιοι; Εκείνοι που έδιναν αφειδώς υποσχέσεις κι ανέλαβαν να νοικοκυρέψουν τον τόπο, παραδίδοντάς τον γυμνό και ανοχύρωτο στα ξένα και εγχώρια συμφέροντα των λίγων, στις τράπεζες και τους ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης.

Ποιοι; Εκείνοι που για τριάντα χρόνια έχουν γαντζωθεί με μανία στα έδρανα και τις υπουργικές πολυθρόνες, βάζοντας το προσωπικό βόλεμά τους πάνω απ’ τις ανάγκες και τα αιτήματα του λαού.

Και ποιοι; Αυτοί που και τώρα τολμούν να ζητούν να τους εμπιστευτεί και να τους ψηφίσει ξανά ο λαός για να τον πάνε ακόμη πιο πίσω και να βάλουν ακόμη περισσότερες θηλιές στο λαιμό του, μετατρέποντας την αποτυχία της πολιτικής τους σε εκβιασμό για τον ελληνικό λαό.

Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας για τους Έλληνες να τους πάνε στα σπίτια τους. Είναι ζήτημα ζωής για τους Έλληνες να γκρεμίσουν τις δυναστείες και τις πυραμίδες που φτιάξανε εκείνοι και να χτίσουν επάνω στα δικά τους συντρίμμια την ελπίδα του μέλλοντος του δικού τους και των παιδιών τους. Και να στείλουν μαχητικά και αισιόδοξα το μήνυμα του λαού.

Ο ελληνικός λαός σ’ αυτό το σκληρό επεισόδιο του δράματος έχει στοιχηματίσει πλέον με το μέλλον του. Και δεν πρόκειται να ενδώσει σε νέα σενάρια εκβιασμού και εξαναγκασμού. Γιατί έχει πλέον κατανοήσει βαθιά πόσο φτιαχτά είναι τα διλήμματα και τα ερωτήματα, που συν τοις άλλοις υποτιμούν βάναυσα τη λογική του και προσβάλλουν την ιστορία του.

Ο πολίτης βομβαρδίστηκε τόσα χρόνια με ανυπόστατες και ανόητες φήμες και ψέματα. Σήμερα όμως έχει πειστεί πως δεν είναι η Αριστερά που τον κυνηγά και του παίρνει το μεροκάματο και το σπίτι, που τον απειλεί να του πάρει το χωράφι επίσης και τον ιδρώτα που έχυσε για να ζήσει σαν άνθρωπος.

Οι Έλληνες πολίτες βλέπουν πως υπάρχει μια Αριστερά που αγωνιά πραγματικά, που μάχεται και εναντιώνεται στο ξεπούλημα της πατρίδας μας. Υπάρχει μια Αριστερά με προτάσεις, με υπεύθυνες και ρεαλιστικές θέσεις. Όχι μια Αριστερά της διαμαρτυρίας και της άγονης μονότονης διεκδίκησης.

Μια Αριστερά που ζητά ψήφο για να κυβερνήσει, για να δώσει ελπίδα στον κόσμο. Και αυτή την Αριστερά θα πρέπει με την ψήφο τους να στηρίξουν και να τη στείλουν δυνατή στη νέα Βουλή για να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση.

Την Αριστερά που αγωνίζεται για την ενότητα, χωρίς σοφίσματα, μικροψυχίες και ηγεμονισμούς.

Την Αριστερά που με έναν καινούργιο ενοποιητικό λόγο ευθύνης αγκαλιάζει όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας και διεκδικεί με αξιώσεις να γίνει πλειοψηφική δύναμη στην κοινωνία και στη Βουλή.

Την Αριστερά που στάθηκε στο πλευρό όσων δοκιμάστηκαν την περίοδο της κρίσης. Στους εργαζόμενους, στους ανέργους, στους χαμηλοσυνταξιούχους, στα κινήματα των διοδίων, στους πολίτες ενάντια στα χαράτσια.

Την Αριστερά που πορεύεται μαζί με όσους από τον σοσιαλιστικό και ευρύτερο δημοκρατικό χώρο κατήγγειλαν τις πολιτικές αυτές σε αυτό το ελπιδοφόρο και ενωτικό εγχείρημα.

Την Αριστερά που θέλει την κοινωνία όρθια και όχι ισοπεδωμένη και τους τραπεζίτες και τις αγορές κυρίαρχους.

Στη γενιά μας φορτώσανε τα χίλια μύρια στραβά της μεταπολίτευσης. Διαφθορά, διαπλοκή, λαμογιά, ευκολία. Πριν προλάβει να βγει στην παραγωγική διαδικασία, η γενιά μας επωμίζεται το δυσβάστακτο βάρος των χρεών που άλλοι δημιούργησαν και πληρώνει τις συνέπειες των μνημονίων και των πολιτικών που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Ανεργία, αβεβαιότητα και μισθοί εξευτελιστικοί. Και όσοι ακόμη δουλεύουμε, δουλεύουμε για να πληρώνουμε τα δικά τους χρέη. Χωρίς να προσδοκούμε μέλλον και κοινωνική προκοπή. Είναι η ώρα να τους σταματήσουμε. Αποφάσισαν χωρίς εμάς. Να προχωρήσουμε χωρίς αυτούς.

Αυτή τη φορά δεν θα κλέψουν τη θέληση του λαού. Ούτε θα κατορθώσουν να στρέψουν αλλού τα βλέμματα, μακριά από τα μνημόνια και τις αδιέξοδες πολιτικές τους.

Το δίλημμα είναι πλέον καθαρό. Ή μνημονιακή κυβέρνηση ή ένας νέος συνασπισμός εξουσίας με ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Να μπούμε μπροστά για να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική της υποτέλειας και να φέρουμε στον τόπο ξανά το χαμόγελο και την ανθρωπιά.