Η κυβέρνηση μαζί με την τρόικα δεν μπόρεσαν ή μάλλον δεν θέλησαν να δουν τον πραγματικό εχθρό. Για την κυβέρνηση εχθροί είναι οι μισθωτοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και η νεολαία. Όσοι πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους και καλούνται να πληρώσουν ξανά και ξανά. Η κυβέρνηση, αντί να λάβει μέτρα κατά των φοροκλεπτών και φοροφυγάδων, των καρτέλ και των μονοπωλίων της αγοράς, βάλλει κατά της μισθωτής εργασίας, των εμπόρων και των μαχόμενων ελεύθερων επαγγελματιών, αθωώνοντας τη Διαπλοκή, τις τράπεζες και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίας.
Το Μνημόνιο επιτίθεται ευθέως στο κοινωνικό κράτος, στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, στο Κράτος Δικαίου, στα συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων. Οι εργασιακές σχέσεις επέστρεψαν στην εποχή του Μεσαίωνα. Οι νέοι τιμωρούνται προκαταβολικά, μειώνοντας τους μισθούς τους πριν καν εισέλθουν στην παραγωγική διαδικασία. Η Δημοκρατία απειλείται και η Κυριαρχία αμφισβητείται εμπράκτως.
Ποιος μπορεί να πιστέψει εξάλλου ότι δήθεν η κρίση οφείλεται στο γεγονός ότι οι ιδιώτες επιχειρηματίες δεν μπορούσαν να απολύσουν όποιον και όποτε ήθελαν; Ή μήπως τώρα που μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις και καταργήθηκε η Διαιτησία και άλλοι θεσμοί του εργατικού δικαίου, μειώθηκαν τα ελλείμματα και τα χρέη; Ανυπόστατοι εκβιασμοί και ψέματα!
Κρίση υπάρχει! Δεν οφείλεται όμως σε όσους άδικα θέτει στο στόχαστρο το Μνημόνιο. Τα υπερκέρδη των αεριτζήδων και η ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ευθύνονται για την κρίση. Και ακριβώς αυτοί οι υπαίτιοι της κρίσης βγαίνουν κερδισμένοι σήμερα. Δανειστές, τράπεζες και ιδιώτες.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι ένα μεγάλο τμήμα της είσπραξης δημοσίων εσόδων έχει εκχωρηθεί σε μη κρατικούς φορείς και τράπεζες, προς ίδιον όφελος. Λες και ο ιδιωτικός τομέας είναι αδιάφθορος σε σχέση με τον δημόσιο τομέα, υπονομεύοντας ακόμη
και την φοροεισπρακτική κυριαρχία του Κράτους.
Σε κάθε περίπτωση το ελληνικό κράτος είναι προϊόν των δυνάμεων που κυριάρχησαν επί χρόνια πολιτικά και οικονομικά. Οι δυνάμεις που χρησιμοποίησαν το ελληνικό κράτος ως λάφυρο, ως πηγή εύκολου κέρδους μαζί με τους πολιτικούς εκπροσώπους τους.
Ένα ρεαλιστικό σχέδιο για τον επανασχεδιασμό του ελληνικού κράτους θα μπορούσε να αποτρέψει τα χειρότερα. Ένα θεμελιωμένο σχέδιο που θα γεννά βάσιμες προσδοκίες και ελπίδα στη βάση της ανάλυσης της τρέχουσας συγκυρίας. Ένα σχέδιο που θα ανατρέπει όσα μας έφτασαν ως εδώ και θα ανακτά όσα χάθηκαν σε συνθήκες κρίσης. Για να ορθοποδήσει η χώρα, πριν από όλα, πρέπει να θέσουμε στο περιθώριο όσους και όσα μας πλήγωσαν πολιτικά και οικονομικά, να αποδώσουμε ευθύνες στους υπεύθυνους της κρίσης και να έρθουν στο προσκήνιο οι παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας.
Ένα τέτοιο σχέδιο που θα απευθύνεται στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, θα έδινε ελπίδα στον ελληνικό λαό και θα κέρδιζε μέρα με τη μέρα τον αγώνα για να μετατραπεί η συλλογική αγανάκτηση και απογοήτευση σε μήνυμα αισιοδοξίας και προοπτικής. Σίγουρα δεν μπορούμε να ανακτήσουμε όσα χάσαμε με τους υπεύθυνους των απωλειών αυτών. Χρειάζονται προοδευτικές και ριζοσπαστικές λύσεις για να αντιμετωπιστεί η κρίση.
Η χώρα οφείλει να αποκτήσει κυβέρνηση που δεν θα αναπαράγει τα επιχειρήματα και τις επιταγές των δανειστών. Κυβέρνηση που θα τελειώνει οριστικά με τα κάθε είδους συστήματα που είναι πιο ισχυρά και από τους δημοκρατικούς θεσμούς. Κυβέρνηση που θα ισοπεδώσει το αναποτελεσματικό και πελατειακό κράτος και τα άνομα ιδιωτικά συμφέροντα. Κυβέρνηση που θα διεκδικήσει μια διαφορετική ευρωπαϊκή πορεία, αξιοποιώντας το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αποδείχτηκε ανίκανο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της κρίσης. Όμως αυτό που διακυβεύεται σήμερα υπερβαίνει το υπάρχον πολιτικό και κομματικό σύστημα. Γιατί κινδυνεύει η ίδια η εθνική μας υπόσταση. Γι’ αυτό κύριο μέλημα κάθε ενεργού και σκεπτόμενου πολίτη πρέπει να είναι η προάσπιση της Δημοκρατίας και η ανάκτηση και αδιασάλευτη άσκηση της Κυριαρχίας.
Η ανατροπή των συσχετισμών στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και η απελευθέρωση νέων δυνάμεων, απαλλαγμένων από αυτούς που απέτυχαν να δώσουν προοπτική στη χώρα και προτάσσουν την εξυπηρέτηση άνομων ιδιωτικών και ιδίων συμφερόντων, αποτελεί αδήριτη ανάγκη.
Οι δυνάμεις που αντιμάχονται το Μνημόνιο είναι πλειοψηφικές στην ελληνική κοινωνία. Δεν έχουν όμως ενιαία πολιτική έκφραση. Εκείνο που χρειάζεται σήμερα είναι η σύμπηξη ενός αντιμνημονιακού, πατριωτικού και προοδευτικού μετώπου, ώστε να προκύψει ένας νέος δημοκρατικός πόλος της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα.
